Παράδειγμα επιχειρείν
Τέσσερις βιομηχανίες της Πάτρας καταφέρνουν τα επιβιώνουν για πάνω από έναν αιώνα, κόντρα στους καιρούς. Τέσσερις επιχειρήσεις που «έζησαν» πτωχεύσεις του ελληνικού κράτους, παγκόσμιους πολέμους, κοινωνικές αναταραχές, οικονομικές αλλαγές εντός και εκτός συνόρων, δημοσιονομικές προσαρμογές, νέο νόμισμα, άντεξαν και συνεχίζουν να αντέχουν.
Εταιρείες που επιβιώσαν στο διάβα των χρόνων και σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο σκηνικό, χωρίς να πτωχεύσουν, χωρίς να διαλυθούν, χωρίς να αδρανήσουν, να απορροφηθούν ή να συγχωνευτούν από άλλες εταιρείες.
Είναι αυτές που συμβάλλουν σε μεγάλο βαθμό στην οικονομία, στις θέσεις εργασίας, στη δημιουργικότητα, και στο όραμα του ελληνικού επιχειρείν.
Σε αυτήν την προοπτική, οι επιχειρήσεις που κατόρθωσαν να επιβιώσουν σε τόσο δύσκολες συνθήκες, καλούνται να εντείνουν τις προσπάθειές τους, προχωρώντας αταλάντευτα στην αναπτυξιακή τους πορεία.
Πρόκειται για την «Αχαΐα Κλάους», με έτος ίδρυσης το 1859, την μεταλλουργία «Αφοί Πραπόπουλοι Α.Ε.», που ιδρύθηκε στα 1886, την εφημερίδα «Πελοπόννησος» με έτος ίδρυσης επίσης το 1886 και την οινοπνευματοποιία «Β.Γ. Σπηλιόπουλος» που ιδρύθηκε στα 1895.
ΑΧΑΪΑ ΚΛΑΟΥΣ
Όπως διαβάζουμε στο wikipedia για την ιστορία της πιο παλιάς οινοβιομηχανίας της Πάτρας και μιας από τις αρχαιότερες της χώρας, το 1859 ο Γουσταύος Κλάους, αντιπρόσωπος της εταιρείας Φελς και Σια, προβαίνει στην αγορά μια έκτασης 60 στρεμμάτων στα 500 μέτρα υψόμετρο, στην περιοχή του Ριγανόκαμπου από τον κτηματία Γεώργιο Κωστάκη.
Εκεί έχτισε την θερινή κατοικία του, στην οποία φρόντισε να φυτέψει αμπέλια.
Το 1861 ιδρύει την οινοποιητική εταιρεία Αχάϊα Κλάους. Στην αρχή διαχειριζόταν το κτήμα του με την εταιρεία "Γιάκομπ Κλίπφελ". Τα πρώτα χρόνια της Αχάϊα Κλάους ήταν πραγματικά δύσκολα αφου επιθέσεις των συμμοριών της περιοχής ήταν καθημερινό φαινόμενο.
Παρόλα αυτά κατάφερε να επιβιώσει και να εδραιωθεί στην περιοχή χάρη στους δεσμούς του με την κεντρική εξουσία
Το 1872 οι ιδιοκτήτες της Φελς και Σια, ο Θεόδωρος Χάρμπουργκερ και ο Γουσταύος Κλάους αποφάσισαν να ιδρύσουν την εταιρεία "Αχάϊα Ανώνυμη Εταιρεία Οινοποιΐας". Από το 1873 έως το 1881 την διεύθυνση της εταιρείας ανέλαβε ο Αιμίλιος Βερλ. Από το 1883, οπότε και ανέλαβε την διεύθυνση της εταιρείας ο Γουσταύος Κλάους, έως το 1908 η εταιρεία επικεντρώθηκε στην παραγωγή ευγενών κρασιών όπως η "Μαυροδάφνη" καθώς και σε μικρότερο βαθμό, στην παραγωγή "Δεμέστιχας".
Μετά τον θάνατο του Κλάους η εταιρεία πέρασε στα χέρια του Γκούντερντ αλλα με το ξέσπασμα του Α' Παγκόσμιου Πολέμου αναγκάστηκε να πουλήσει την εταιρεία και να καταφύγει στο εξωτερικό.
Μέχρι το 1920, οπότε και η εταιρεία πέρασε στα χέρια του Βλάσση Αντωνόπουλου, η Αχάϊα Κλάους είχε μειώσει αισθητά την παραγωγή της. Από το 1920, με ένα μικρό διάλειμμα την περίοδο της Κατοχής, η εταιρεία αναπτύχθηκε ραγδαία. Το αποκορύφωμα έφτασε το 1955 όταν την επιχείρηση ανέλαβε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, ο οποίος εφοδίασε με νέα μηχανήματα το οινοποιείο ενώ φρόντισε και για την πρόσληψη ειδικών επιστημόνων. Το 1983 η εταιρεία έθεσε σε λειτουργία το νέο εμφιαλωτήριο. Το 1997 την θέση του προέδρου και του διευθύνοντα συμβούλου ανέλαβε ο Νίκος Καραπάνος.
Η Αχάϊα Κλάους με το πέρασμα των χρόνων έχει τιμηθεί με 15 μεγάλα βραβεία, 51 χρυσά μετάλλια, 38 αργυρά και 32 διπλώματα.
Το οινοποιείο
Το οινοποιείο έχει πολλούς αποθηκευτικούς χώρους, στους οποίους χωράνε έως 7500 τόνοι. Οι κυριότεροι από αυτούς είναι: η αποθήκη με τις παλιές Μαυροδάφνες, η αποθήκη επιτραπέζιων οίνων, οι υπόγειες δεξαμενές καθώς και η αποθήκη Δανιηλίδας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει και το "αυτοκρατορικό κελάρι", του οποίου όλα τα βαρέλια είναι αναμνηστικά επισκέψεων Ελλήνων και ξένων Βασιλέων. Στο συγκεκριμένο χώρο φυλάσσεται και το παλαιότερο κρασί της Ελλάδας, η παλιά μαυροδάφνη του 1873. Το πιο αξιοπερίεργο μέρος των εγκαταστάσεων είναι το μπαρ του.
Τα τραπέζια και οι καρέκλες εχουν σχήμα βαρελιού ενώ τα πολύφωτα είναι φτιαγμένα από πράσινες μπουκάλες και οι κουρτίνες από φελούς. Επίσης αξιοσημείωτο είναι ότι στο οινοποιείο λειτουργεί μονάδα βιολογικού καθαρισμού.
Διάσημοι επισκέπτες
Όλα αυτά τα χρόνια η Αχάϊα Κλάους έχει γνωρίσει μεγάλες δόξες. Μερικές σημαντικές προσωπικότητες που επισκέφτηκαν το οινοποιείο: ο Όττο φον Μπίσμαρκ, ο Φραντς Λιστ, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, η Μελίνα Μερκούρη, η αυτοκράτειρα Σίσσυ της Αυστρίας, ο στρατηγός Μοντγκόμερι, ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο Παύλος Κουντουριώτης, ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ο Ομάρ Σαρίφ καθώς και οι Βασιλείς Γουσταύος Αδόλφος της Σουηδίας, Γεώργιος Α΄, Κωνσταντίνος Α΄, Γεώργιος Β΄ και οι βασίλισσες Αλεξάνδρα της Μεγάλης Βρετανίας, Λουίζα της Σουηδίας και οι βασίλισσες Όλγα και Σοφία της Ελλάδας καθώς και η πριγκίπισσα Μαρία Βοναπάρτη.
Αφοι Πραπόπουλοι Α.Ε.
Η επιχείρηση ιδρύθηκε το 1886 από τους Κωνσταντίνο και Γεώργιο Πραπόπουλου και μετεξελίχθηκε το 1929 σε Ανώνυμη Εταιρία, όπως αναφέρει το wikipedia
Η εταιρία απασχολούνταν με την κατασκευή ψεκαστήρων για τις ανάγκες της του ψεκασμού της σταφίδας, είδη εστίασης, αλουμινίου, γκαζιέρες, σιδήρων κ.α.
Λόγω της εμφάνισης του περονόσπορου στα αμπέλια οι ψεκαστήρες κατείχαν την πρώτη θέση στα προϊόντα που παρήγαγε η επιχείρηση αφού ως γνωστόν εκείνη την εποχή το λιμάνι της Πάτρας κατείχε σημαντική θέση στην εξαγωγή σταφίδας. Σύντομα η επιχείρηση άρχισε να αναπτύσσεται με αποτέλεσμα το 1893 να κατασκευάσουν εργοστάσιο κατασκευής βιομηχανικών προϊόντων μεταλλουργικής στη συμβολή των οδών Κορίνθου & Φιλοποίμενος.
Κατά τον Νικόλαο Σαραφόπουλο η μηχανική εγκατάσταση των εργοστασίων ήταν εφάμιλλη των Ευρωπαϊκών.
Το 1898 το Παλάτι ανακήρυξε την εταιρεία σε επίσημο προμηθευτή της Βασιλικής Αυλής του Βασιλιά Γεωργίου Α΄, το 1900 κέρδισε το αργυρό μετάλλιο Groupe VII στην Classe 36 Exposition Universelle de Paris ενώ το 1900 το Χρυσό Βραβείο Γεωργικών Εργαλείων Α΄ και το Αργυρό Βραβείο Ειδών Σιδηρουργίας στην πρώτη Έκθεση Χανίων Κρήτης.
Κατά την δεκαετία του 1910 & 1920 η εταιρεία διαθέτοντας αρκετή εγκατεστημένη ισχύ ήταν σε θέση να πωλεί ρεύμα σε ιδιώτικους χώρους και στην τότε Ηλεκτρική Εταιρεία της Πάτρας προ της κατασκευής του Υδροηλεκτρικού Σταθμού Γλαύκου. Το 1936 τιμήθηκε με το Ειδικό Βραβείο Οργανωτή της 6ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης. Προπολεμικά κατάστημα του εργοστασίου στον Πειραιά διατηρούσε ο Βασίλειος Πραπόπουλος πλησίον του Αγίου Σπυρίδωνα.
Με το ξέσπασμα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου στις 6 Νοεμβρίου 1940 το εργοστάσιο βομβαρδίστηκε από την ιταλική αεροπορία παραμένοντας όμως σε λειτουργία και παρασκευάζοντας καραβάνες και παγούρια για τις ανάγκες του Ελληνικού Στρατού έως την έλευση των Γερμανικών στρατευμάτων στην Πάτρα την άνοιξη του 1941.
Μετά τον πόλεμο το εργοστάσιο συνέχισε κανονικά την λειτουργία του ανανεώνοντας τα προϊόντα του και το 1977 μεταστεγάστηκε σε νέες εγκαταστάσεις 2.500 m2 κοντά στον ποταμό Γλαύκο.
Το 2006 τιμήθηκε με το Ειδικό Βραβείο Οργανωτή της 21ης Agrotica Θεσσαλονίκης. Σήμερα απασχολείται με την κατασκευή και πώληση εργαλείων φυτοπροστασίας & κήπου, δοχείων ανοξείδωτων για την αποθήκευση υγρών τροφίμων και οινοποιητικών εξοπλισμών για τον ερασιτέχνη οινοποιό.
Πολλές από τις κατασκευαστικές δραστηριότητες έχουν μοιραστεί σε άλλους οίκους (outsourcing) ενώ η εταιρεία κρατά ακόμη (in house) την παραδοσιακή παραγωγή χάλκινων ψεκαστήρων και τα τελικά στάδια συναρμολόγησης και ποιοτικού ελέγχου των προϊόντων της. Τα τελευταία χρόνια η εταιρεία δραστηριοποιείται εκτός από την Ελλάδα, στην Κύπρο, τα Σκόπια και την Αλβανία.
Αναμνηστική φωτογραφία από εγκαίνια νέου Εργοστασίου. Πηγή Prapopoulos Bros S.A. (Αφοι Πραπόπουλοι Α.Ε.)
Η στάμνα του 19ου αιώνα. Πηγή φωτογραφίας Prapopoulos Bros S.A. (Αφοι Πραπόπουλοι Α.Ε.)
Αντικείμενα μεταλλοτεχνίας κατασκευασμένα από το εργοστάσιο της εταιρείας, ιδίως από τα πρώτα χρόνια λειτουργίας του, εκτίθενται σήμερα σε διάφορα Μουσεία ή ιστορικούς χώρους ανά την Ελλάδα. Κορυφαίο παράδειγμα στάμνα του 19ου που φέρει την επιγραφή του εργοστασίου και εκτίθεται σήμερα στο Μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης στην Αθήνα.
Διαβάστε επίσης:
Εφημερίδα Πελοπόννησος
Η Πελοπόννησος είναι η μακροβιότερη εφημερίδα της Πάτρας. Όπως αναφέρει το wikipedia κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στις 10 Ιουλίου 1886. Ιδρυτής της ήταν ο Διονύσιος Βασιλειάδης, ιδιοκτήτης και εκδότης της εφημερίδας μέχρι το 1915.
Η Πελοπόννησος ξεκίνησε ως δεκαήμερη εφημερίδα, αλλά γρήγορα μετατράπηκε σε εβδομαδιαία. Από τις 4 Ιανουαρίου 1890 έγινε δισεβδομαδιαία και από τις 5 Απριλίου 1893 καθημερινή πρωινή. Ήταν η πρώτη ημερήσια εφημερίδα που εκδόθηκε σε επαρχιακή πόλη της χώρας. Με την πάροδο του χρόνου εργάστηκαν στην Πελοπόννησο οι περισσότεροι και ικανότεροι πατρινοί δημοσιογράφοι.
Η ανάπτυξη και βελτίωσή της ήταν συνεχής. Από το 1896 διατηρούσε μόνιμο ανταποκριτή στην Αθήνα, ενώ για πολλά χρόνια είχε ιδιαίτερο γραφείο στην Άνω Πόλη της Πάτρας και στον Πύργο. Από το 1915 μέχρι το 1917 τη διεύθυνση της εφημερίδας ανέλαβε ο Χαράλαμπος Φραγκόπουλος, αδελφός του εκδότη Δ. Βασιλειάδη. Το 1917 η εφημερίδα εξαναγκάστηκε σε παύση.
Μετά από δημοσίευση άρθρου του αρχισυντάκτη της Μιχ. Σακελλαρίου κατά των συμμαχικών δυνάμεων κατοχής, ο Γάλλος Ύπατος Αρμοστής ναύαρχος Ζοννάρ αξίωσε να διακοπεί η έκδοση της εφημερίδας.
Το φύλλο της 9ης Ιουνίου 1917 ήταν το τελευταίο της πρώτης περιόδου της Πελοποννήσου.
Ωστόσο, την επόμενη κιόλας μέρα κυκλοφόρησε το πρώτο φύλλο της εφημερίδας Τηλέγραφος, που αποτέλεσε τη συνέχειά της. Ως ιδιοκτήτης του Τηλέγραφου αναγραφόταν ο Νικόλαος Φραγκόπουλος, αδελφός του Χαράλαμπου και του Διονυσίου. Και ο Τηλέγραφος παύτηκε, στις 3 Νοεμβρίου 1923, ως αντιβενιζελική εφημερίδα, συνέχισε όμως την έκδοσή του με τον προσωρινό τίτλο Εωθινός Κήρυξ.
Ο Εωθινός Κήρυξ κυκλοφόρησε από τις 9 Δεκεμβρίου 1923 για δύο μήνες, χωρίς όνομα εκδότη. Στις 3 Φεβρουαρίου 1924 ξεκίνησε η δεύτερη περίοδος του Τηλέγραφου που διήρκεσε ως τον Οκτώβριο του 1944, με διευθυντή της εφημερίδας τον Χαράλαμπο Φραγκόπουλο. Μετά την Απελευθέρωση η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητος του Γ. Παπανδρέου απαγόρευσε την έκδοση των εφημερίδων που κυκλοφορούσαν «νόμιμα» στη διάρκεια της Κατοχής.
Τότε σταμάτησε ο Τηλέγραφος. Από τις 12 Νοεμβρίου 1944 επανεκδίδεται η Πελοπόννησος, σε δεύτερη περίοδο, αριθμώντας τα έτη της πάλι από το Α’, με αδιάλειπτη κυκλοφορία μέχρι σήμερα.
Διευθυντής της εφημερίδας παρέμεινε ο Χαράλαμπος Φραγκόπουλος μέχρι τον θάνατό του (29 Δεκεμβρίου 1951). Από το 1952 μέχρι το 1986 τη διεύθυνση είχε ο Κωνσταντίνος Παπαγγελούτσος, σύζυγος της ιδιοκτήτριας και εκδότριας της εφημερίδας, Γιώτας Παπαγγελούτσου.
Από το 1986 ως το 2011 εκδότες της Πελοποννήσου υπήρξαν οι κληρονόμοι τους, Νανά και Σπύρος Δούκας. Σήμερα εκδότης και διευθύνων σύμβουλος της εφημερίδας είναι ο Θεόδωρος Η. Λουλούδης.
Η Πελοπόννησος σήμερα
Η Πελοπόννησος κυκλοφορεί καθημερινά. Κάθε Κυριακή εκδίδεται η Πελοπόννησος της Κυριακής με πολλά αφιερώματα (υγεία, γαστρονομία, πολιτισμός, βιβλία, ταξίδια) και κάθε Δευτέρα η Πελοπόννησος της Δευτέρας με ένθετο για τον αθλητισμό.
Κάθε δίμηνο κυκλοφορεί μαζί με την εφημερίδα το περιοδικό TRIP. Από τον Οκτώβριο του 2011 λειτουργεί και το ειδησεογραφικό portal της εφημερίδας.
Όπως διαβάσουμε στο site της εταιρείας η ΒΓΣ είναι η παλαιότερη οινοπνευματοποιία και μια από τις παλαιότερες οινοποιίες και αποσταγματοποιίες στην Ελλάδα. Η εταιρεία ιδρύθηκε το έτος 1895 από τον Βασίλειο Σπηλιόπουλο.
Η βιομηχανία εγκαταστάθηκε και δραστηριοποιήθηκε στην Πάτρα όπου ο Βασίλειος Σπηλιόπουλος έγκατέστησε μονάδα παραγωγής αιθυλικής αλκόολης (καθαρό οινόπνευμα) με πρώτη ύλη τα περισσεύματα σταφίδας και το στεμφυλόπνευμα των αμπελούργων. Στην δεκαετία του '30 η βιομηχανία πέρασε στα χέρια των τεσσάρων υιών του Β. Σπηλιόπουλου και ο Γεώργιος Σπηλιόπουλος έγινε διευθύνων σύμβουλος.
Η βιομηχανία κατά την διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου σταμάτησε τις δραστηριότητες της.
1946 : η εταιρεία ξεκινάει και πάλι την μεταπολέμική δραστηριότητα της.
1949 : ο Γεώργιος Σπηλιόπουλος ξεκινάει μια σειρά επενδύσεων με στόχο τον εκσυγχρονισμό της παραγωγικής διαδικασίας.
1958 : Η εταιρεία αλλάζει νομική μορφή από ομόρυθμη εταιρεία μετατρέπεται σε ανώνυμο έταιρεια (Α.Ε ), και ο Γεώργιος Σπηλιόπουλος γίνεται πρόεδρος του Δ.Σ. και διευθύνων σύμβουλος.
1959 : ο Γεώργιος Σπηλιόπουλος εισάγει από την Γαλλία και από την Γερμανία τα πιο μοντέρνα για την έποχη τους μηχανήματα απόσταξης από τους οίκους Barbet και Hermann με σκοπό την αύξηση και βελτίωση της παραγωγής.
1962 : Η εταιρεία καταλαμβάνει μερίδιο αγοράς της τάξεως του 10% της εγχώριας αγοράς οινοπνεύματος.
1965 - 1967 : η ΒΓΣ διευρύνει τις δραστηριότητες τις και κατασκευάζει μία μονάδα συμπύκνωσης χυμού σταφυλής και παραγωγής οίνων. Η παραγωγή οίνων και χυμού σταφυλής έχει στόχο τις Ευρωπαϊκές αγορές.
1972 : ο Βασίλειος Σπηλιόπουλος αναλαμβάνει καθήκοντα εντεταλμένου σύμβούλου δίνοντας συνέχεια στην οικογενειακή παράδοση.
Γεώργιος Σπηλιόπουλος γίνεται πρόεδρος του Δ.Σ. και διευθύνων σύμβουλος.
1975 : το οινοποιείο εκσυγχρονίζεται με αγορά νέων εκθλιπτικών μηχανημάτων.
1980 : ο Βασίλειος Σπηλιόπουλος αναλαμβάνει καθήκοντα διευθύνοντός σύμβούλου.
1985 : το οινοπνευματοποιείο εκσυγχρονίζεται και αυτό. Καινούρια μηχανήματα απόσταξης κατασκευάζονται κατόπιν παραγγελίας στους Γερμανικούς οίκους Βuckau Walter και Krupp και τον Γαλλικό οίκο Sofac.
Τα νέα μηχανήματα αυξάνουν κατακόρυφα την παραγωγική ισχύ της ΒΓΣ και της επιτρέπουν να εξυπηρετήσει την ζήτηση στην εγχώρια αγορά οινοπνεύματος και να επεκταθεί και σε αγορές του εξωτερικού. .
1990 : ο Γέωργιος Σπηλιόπουλος απεβιώνει και ο υιός του Βασίλης αναλαμβάνει τα καθήκοντα του προέδρου του Δ.Σ.
1993 : η αγορά του οινοπνεύματος απελευθερώνεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
1995 : η ΒΓΣ γιορτάζει την εκατονταετία της. Ένα μεγάλο επενδυτικό πρόγραμμα ξεκινάει για τον εκσυγχρονισμό της παραγωγής του οινοπνεύματος. Γίνεται η εγκατάσταση καινούργιου συγκροτήματος ανακαθαρτήριου και στηλών απόσταξης από την γνωστή Γαλλική εταιρεία Interis. H παραγωγή τριπλασιάζεται.
2001 : ένα νέο επενδυτικό πρόγραμμα μπαίνει σε εφαρμογή προκειμένου τα υπολείμματα της απόσταξης της μελάσης να επεξέργάζονται, και μέσω ειδικών μηχανημάτων όλα τα οργανικά απορρίμματα να συμπυκνώνονται και να μεταφέρονται με τάνκερ στο εξωτερικό για να πωληθούν ως ζωοτροφές.
2004 : δημιουργία τυποποιημένων προϊόντων όπως την μαυροδάφνη NYX. Ο Γιώργος Σπηλιόπουλος δισέγγονος του ιδρυτού, αναλαμβάνει καθήκοντα εντεταλμένου συμβούλου μετά από πετυχημένη καριέρα ως χρηματιστής στην επενδυτική τράπεζα UBS Investment Bank.
2005 - 2007: η ΒΓΣ αναλαμβάνει ένα μεγάλο κομμάτι της απόσταξης κρίσεως και λειτουργεί ως αρωγός για την διατήρηση του εισοδήματος των οινοπαραγωγών με θετικές συνέπειες για όλο το κλάδο.
2007 - 2010 : η ΒΓΣ αποφασίζει την μετεγκατάσταση των υπαρχόντων βιομηχανοστασίων σε νέα τοποθεσία και την δημιουργία μονάδας παραγωγής βιοαιθανόλης.
TheBest
