Κάθε Σαββατοκύριακο τα γήπεδα της περιοχής γεμίζουν από κόσμο με δεκάδες ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές να κυνηγούν τη στρογγυλή θεά…
Είναι άρρωστοι και το δηλώνουν. Κάθε Σαββατοκύριακο δεκάδες Πατρινοί παρατούν τις οικογένειες τους, αφήνουν γυναίκες, αφήνουν παιδιά και τρέχουνε στα γήπεδα της περιοχής, φορώντας τα σορτσάκια και τις φανέλες τους, κυνηγώντας μία μπάλα.
Είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, άνθρωποι με δουλειές, άνθρωποι με έγνοιες και προβλήματα, άνθρωποι που… ζουν ανάμεσα μας, όμως έχουν μέσα τους ένα μικρόβιο: Το μικρόβιο της αγάπης για την στρογγυλή θεά.
Μιλάμε βέβαια για τους ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές των δεκάδων τοπικών σωματείων που υπάρχουν στην Πάτρα που κάθε Σάββατο και Κυριακήτρέχουν στις αλάνες για χάρη των ομάδων τους.
Είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, άνθρωποι με δουλειές, άνθρωποι με έγνοιες και προβλήματα, άνθρωποι που… ζουν ανάμεσα μας, όμως έχουν μέσα τους ένα μικρόβιο: Το μικρόβιο της αγάπης για την στρογγυλή θεά.
Μιλάμε βέβαια για τους ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές των δεκάδων τοπικών σωματείων που υπάρχουν στην Πάτρα που κάθε Σάββατο και Κυριακήτρέχουν στις αλάνες για χάρη των ομάδων τους.
Αν σκεφτεί κανείς ότι τα σωματεία στην Αχαΐα είναι πάνω από 100 και ότι η κάθε ομάδα έχει στο έμψυχο δυναμικό τουλάχιστον 18 με 20 ποδοσφαιριστές, σκεφτείτε σε πόσους συνανθρώπους μας έχει «κολλήσει» αυτό το μικρόβιο του ποδοσφαίρου.
Γιατί δεν μιλάμε για επαγγελματίες του Ολυμπιακού, του ΠΑΟ, της ΑΕΚ και των υπολοίπων επαγγελματικών ομάδων που παίρνουν σημαντικά χρηματικά ποσά για να ζήσουν με αυτά τα παιδιά και τα εγγόνια τους.
Μιλάμε για ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές που άντε να παίρνουν ένα χαρτζηλίκι για τον κόπο τους ή στην καλύτερη περίπτωση, εφόσον έχουν φτιάξει ένα όνομα στον χώρο και έχει αναγνωριστεί η αξία τους ένα μικρό μισθό, που τώρα βέβαια στην οικονομική κρίση δεν υπάρχει και αυτός.
Γιατί δεν μιλάμε για επαγγελματίες του Ολυμπιακού, του ΠΑΟ, της ΑΕΚ και των υπολοίπων επαγγελματικών ομάδων που παίρνουν σημαντικά χρηματικά ποσά για να ζήσουν με αυτά τα παιδιά και τα εγγόνια τους.
Μιλάμε για ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές που άντε να παίρνουν ένα χαρτζηλίκι για τον κόπο τους ή στην καλύτερη περίπτωση, εφόσον έχουν φτιάξει ένα όνομα στον χώρο και έχει αναγνωριστεί η αξία τους ένα μικρό μισθό, που τώρα βέβαια στην οικονομική κρίση δεν υπάρχει και αυτός.
Και όλα αυτά για να σκοτώνονται, να σπάνε μερικές φορές χέρια και πόδια μέσα στο γήπεδο. Το μικρόβιο όμως τους επηρεάζει και έξω από αυτό. Δεν μιλούν σε άνθρωπο, έχοντας κατεβάσει την μούρη τους, στενοχωρημένοι για όλη την εβδομάδα αν η ομάδα δεν πάει καλά και έχει χάσει.
Μέχρι έως ότου φτάσει το άλλο Σάββατο, η άλλη Κυριακή, η επόμενη αγωνιστική για να μπουν και πάλι στο γήπεδο, ελπίζοντας ότι αυτή τη φορά η μπάλα θα τους κάνει το χατίρι.
Μέχρι έως ότου φτάσει το άλλο Σάββατο, η άλλη Κυριακή, η επόμενη αγωνιστική για να μπουν και πάλι στο γήπεδο, ελπίζοντας ότι αυτή τη φορά η μπάλα θα τους κάνει το χατίρι.
Το… κακό για αυτούς είναι ότι το μικρόβιο μετασχηματίζεται και περνάει από ρόλο σε ρόλο, ανάλογα με την ηλικία.
Μπαίνει από μικρό παιδάκι σε κάποια ακαδημία ή ένα σωματείο, έχοντας το ταλέντο ή ακόμα και το «ψώνιο» της μπάλας και περνάει στο αίμα όταν φτάνεις να γίνεσαι ποδοσφαιριστής. Σε αρκετούς παραμένει ακόμα και όταν περάσουν τα χρόνια και κρεμάσουν τα παπούτσια τους, κοιτάζοντας στη συνέχεια να γίνουν προπονητές (ακόμα και όταν δεν έχουν τις απαραίτητες γνώσεις).
Και φυσικά υπάρχουν και άλλοι που ενδεχομένως να έχουν μία μεγαλύτερη οικονομική ευχέρεια οι οποίοι ψάχνοντας να βρουν τρόπους για να μείνουν στον χώρο γίνονται παράγοντες σωματείων, πληρώνοντας δηλαδή από την τσέπη τους για τις μετακινήσεις της ομάδας, τους ιατρούς, τους διαιτητές, χωρίς να παίρνουν από πουθενά.
Είναι αλήθεια, λοιπόν πως το μικρόβιο αυτό παραμένει για πάντα! Ε, λοιπόν με ορισμένους από αυτούς τους ανθρώπους εμείς αποφασίσαμε να μιλήσουμε. Να μας πουν τι νιώθουν, τι αισθάνονται και τι λένε φυσικά οι δικοί τους.
Μπαίνει από μικρό παιδάκι σε κάποια ακαδημία ή ένα σωματείο, έχοντας το ταλέντο ή ακόμα και το «ψώνιο» της μπάλας και περνάει στο αίμα όταν φτάνεις να γίνεσαι ποδοσφαιριστής. Σε αρκετούς παραμένει ακόμα και όταν περάσουν τα χρόνια και κρεμάσουν τα παπούτσια τους, κοιτάζοντας στη συνέχεια να γίνουν προπονητές (ακόμα και όταν δεν έχουν τις απαραίτητες γνώσεις).
Και φυσικά υπάρχουν και άλλοι που ενδεχομένως να έχουν μία μεγαλύτερη οικονομική ευχέρεια οι οποίοι ψάχνοντας να βρουν τρόπους για να μείνουν στον χώρο γίνονται παράγοντες σωματείων, πληρώνοντας δηλαδή από την τσέπη τους για τις μετακινήσεις της ομάδας, τους ιατρούς, τους διαιτητές, χωρίς να παίρνουν από πουθενά.
Είναι αλήθεια, λοιπόν πως το μικρόβιο αυτό παραμένει για πάντα! Ε, λοιπόν με ορισμένους από αυτούς τους ανθρώπους εμείς αποφασίσαμε να μιλήσουμε. Να μας πουν τι νιώθουν, τι αισθάνονται και τι λένε φυσικά οι δικοί τους.
Τρεις 30άρηδες (+) που το "μικρόβιο" κυλά στο αίμα τους!
Αποφασίσαμε να μιλήσουμε με ορισμένους ποδοσφαιριστές που έχοντας ξεπεράσει πλέον τα πρώτα «άντα» και έχουν μεγαλώσει μέσα στα γήπεδα και εξακολουθούν να υπάρχουν μέσα σε αυτά, φορώντας κάθε φορά τα σορτσάκια τους και τις φανέλες τους, λες και είναι έφηβοι.
Μία από αυτές τις περιπτώσεις είναι ο αρχηγός του Άρη Πατρών Γιάννης Βογιατζής που έχοντας περάσει στην παραπάνω από 20ετή καριέρα του από διάφορες ομάδες, παραδέχεται ότι χρειάζεται «θεραπεία».
«Είναι ένα μικρόβιο που έχει μπει για τα καλά στο αίμα μας και δεν βγαίνει. Δεν υπάρχει θεραπεία. Η μοναδική θεραπεία για αυτό είναι να είσαι στο γήπεδο. Να τρέχεις, να αγωνίζεσαι για το καλό της ομάδας σου, στην προπόνηση και στους αγώνες. Το λατρεύω το ποδόσφαιρο και ότι έχει να κάνει με αυτό και ας έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε που έχω ξεκινήσει».
Όσο για το τι λέει η γυναίκα του και τα δύο παιδιά του; «Έχω το ευτύχημα την σύζυγο μου να την γνωρίζω και να είμαστε μαζί, εδώ και χρόνια από τότε που ήμασταν παιδιά. Ήξερε από την αρχή την αδυναμία μου και έχει προσαρμοστεί σε αυτή. Με στήριζε και εξακολουθεί να με στηρίζει και τώρα πλέον έρχεται στο γήπεδο για να με δει μαζί με τα παιδιά μου.
Όμως είναι αλήθεια ότι το ποδόσφαιρο κλέβει χρόνο από την οικογένεια σου, από την γυναίκα σου και τα παιδιά σου. Κάθε μέρα προπόνηση, κάθε μέρα στο γήπεδο, εκεί που θα μπορούσες να ήσουν μαζί τους. Έχει γίνει όμως και αυτό ένα κομμάτι της ζωή μας. Με λίγη καλή θέληση και την απαραίτητη στήριξη από την οικογένεια σου όλα μπορείς να τα συνδυάσεις».
Μία από αυτές τις περιπτώσεις είναι ο αρχηγός του Άρη Πατρών Γιάννης Βογιατζής που έχοντας περάσει στην παραπάνω από 20ετή καριέρα του από διάφορες ομάδες, παραδέχεται ότι χρειάζεται «θεραπεία».
«Είναι ένα μικρόβιο που έχει μπει για τα καλά στο αίμα μας και δεν βγαίνει. Δεν υπάρχει θεραπεία. Η μοναδική θεραπεία για αυτό είναι να είσαι στο γήπεδο. Να τρέχεις, να αγωνίζεσαι για το καλό της ομάδας σου, στην προπόνηση και στους αγώνες. Το λατρεύω το ποδόσφαιρο και ότι έχει να κάνει με αυτό και ας έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε που έχω ξεκινήσει».
Όσο για το τι λέει η γυναίκα του και τα δύο παιδιά του; «Έχω το ευτύχημα την σύζυγο μου να την γνωρίζω και να είμαστε μαζί, εδώ και χρόνια από τότε που ήμασταν παιδιά. Ήξερε από την αρχή την αδυναμία μου και έχει προσαρμοστεί σε αυτή. Με στήριζε και εξακολουθεί να με στηρίζει και τώρα πλέον έρχεται στο γήπεδο για να με δει μαζί με τα παιδιά μου.
Όμως είναι αλήθεια ότι το ποδόσφαιρο κλέβει χρόνο από την οικογένεια σου, από την γυναίκα σου και τα παιδιά σου. Κάθε μέρα προπόνηση, κάθε μέρα στο γήπεδο, εκεί που θα μπορούσες να ήσουν μαζί τους. Έχει γίνει όμως και αυτό ένα κομμάτι της ζωή μας. Με λίγη καλή θέληση και την απαραίτητη στήριξη από την οικογένεια σου όλα μπορείς να τα συνδυάσεις».
Από 13 χρονών παιδάκι βρίσκεται στα γήπεδα και ο Κώστας Λάζαρης και η αρρώστια του για την μπάλα δεν αλλάζει, παραμένει. «Είναι ένας τρόπος ζωής για μένα. Δεν είναι μόνο το γήπεδο, η προπόνηση, ο αγώνας.
Είναι και όλα τα υπόλοιπα μαζί. Η αναμονή για να περιμένεις ένα παιχνίδι, να πας στο γήπεδο για την προπόνηση σου, η χαρά της νίκης, η στενοχώρια μετά την ήττα. Είναι μία μορφή ιεροτελεστίας για μένα η όλη διαδικασία που είναι ένα κομμάτι της ζωής μου από το οποίο δεν μπορώ να αποκοπώ» τονίζει ο ίδιος.
Ο Λάζαρης έχοντας περάσει από δεκάδες ομάδες όλα αυτά τα χρόνια και έχοντας φορέσει και την φανέλα της Παναχαϊκής, αγωνιζόμενος με τα χρώματα της Αναγέννησης υπέστη μία μεγάλη ταλαιπωρία πριν από λίγους μήνες. Έσπασε το πόδι του σε έναν αγώνα και αντιμετώπισε πρόβλημα με την δουλειά του μένοντας για πολλές μέρες στο κρεβάτι ακίνητος, ενώ ακόμα δεν μπορεί να αγωνιστεί.
Δεν βάζει όμως μυαλό, ούτε το βάζει κάτω και ούτε σκοπεύει να κρεμάσει τα παπούτσια του τόσο άδοξα. «Είναι αλήθεια ότι έχω υποστεί μία μεγάλη ταλαιπωρία όλο αυτό το διάστημα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι φταίει το ποδόσφαιρο. Θα μπορούσα να το είχα πάθει οπουδήποτε άλλου πέρα από το γήπεδο, στην δουλειά μου ή στην καθημερινότητα μου;
Τι θα έπρεπε να σταματήσω να δουλεύω; Στο ποδόσφαιρο αφιερώνεσαι και απαιτεί θυσίες, ενώ εγώ θέλω να παραμείνω μέσα στον χώρο με κάθε τρόπο ακόμα και όταν σταματήσω να είμαι παίκτης».
Είναι και όλα τα υπόλοιπα μαζί. Η αναμονή για να περιμένεις ένα παιχνίδι, να πας στο γήπεδο για την προπόνηση σου, η χαρά της νίκης, η στενοχώρια μετά την ήττα. Είναι μία μορφή ιεροτελεστίας για μένα η όλη διαδικασία που είναι ένα κομμάτι της ζωής μου από το οποίο δεν μπορώ να αποκοπώ» τονίζει ο ίδιος.
Ο Λάζαρης έχοντας περάσει από δεκάδες ομάδες όλα αυτά τα χρόνια και έχοντας φορέσει και την φανέλα της Παναχαϊκής, αγωνιζόμενος με τα χρώματα της Αναγέννησης υπέστη μία μεγάλη ταλαιπωρία πριν από λίγους μήνες. Έσπασε το πόδι του σε έναν αγώνα και αντιμετώπισε πρόβλημα με την δουλειά του μένοντας για πολλές μέρες στο κρεβάτι ακίνητος, ενώ ακόμα δεν μπορεί να αγωνιστεί.
Δεν βάζει όμως μυαλό, ούτε το βάζει κάτω και ούτε σκοπεύει να κρεμάσει τα παπούτσια του τόσο άδοξα. «Είναι αλήθεια ότι έχω υποστεί μία μεγάλη ταλαιπωρία όλο αυτό το διάστημα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι φταίει το ποδόσφαιρο. Θα μπορούσα να το είχα πάθει οπουδήποτε άλλου πέρα από το γήπεδο, στην δουλειά μου ή στην καθημερινότητα μου;
Τι θα έπρεπε να σταματήσω να δουλεύω; Στο ποδόσφαιρο αφιερώνεσαι και απαιτεί θυσίες, ενώ εγώ θέλω να παραμείνω μέσα στον χώρο με κάθε τρόπο ακόμα και όταν σταματήσω να είμαι παίκτης».
Από το 1991 βρίσκεται στα γήπεδα και ο Ανδρέας Τσάκωνας. Η μπάλα μπήκε στο πετσί του από τις γειτονιές και τις πλατείες, παίζοντας ποδόσφαιρο εκεί με τα άλλα παιδιά της ηλικίας του, ενώ λίγο μετά μπήκε στις ακαδημίες της Παναχαϊκής. «Τον εαυτό μου τον θυμάμαι από μικρό παιδί με μία μπάλα στο χέρι. Το ποδόσφαιρο είναι κάτι παραπάνω από μικρόβιο, είναι μία ολόκληρη ζωή.
Μου αρέσει το άρωμα του γηπέδου, μου αρέσει το άρωμα των αποδυτηρίων, οι πλάκες που κάνουμε με τους συμπαίκτες μας, οι φιλίες που γίνονται μέσα από τις ομάδες, η χαρά της νίκης, η προπόνηση…
Κλείνω 25 χρόνια στον χώρο του ποδοσφαίρου και δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτό. Έρχεται σιγά – σιγά η στιγμή που θα χρειαστεί να κλείσω την καριέρα μου και να σταματήσω την ενεργό δράση και σκέφτομαι όλα αυτά τα πράγματα και τα στοιχεία του ποδοσφαίρου, το πόσο θα μου λείψουν. Για μένα το ποδόσφαιρο δεν είναι απλά και μόνο ένα χόμπι. Είναι πάθος….».
Και σκεφτείτε: Σαν αυτούς, με τη δικιά τους τρέλα και το δικό τους πάθος, λατρεύοντας την μπάλα και το ποδόσφαιρο, παίζοντας κάθε εβδομάδα στα γήπεδα – αλάνες υπάρχουν ακόμα δεκάδες άτομα που ζουν γύρω μας…
Μου αρέσει το άρωμα του γηπέδου, μου αρέσει το άρωμα των αποδυτηρίων, οι πλάκες που κάνουμε με τους συμπαίκτες μας, οι φιλίες που γίνονται μέσα από τις ομάδες, η χαρά της νίκης, η προπόνηση…
Κλείνω 25 χρόνια στον χώρο του ποδοσφαίρου και δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτό. Έρχεται σιγά – σιγά η στιγμή που θα χρειαστεί να κλείσω την καριέρα μου και να σταματήσω την ενεργό δράση και σκέφτομαι όλα αυτά τα πράγματα και τα στοιχεία του ποδοσφαίρου, το πόσο θα μου λείψουν. Για μένα το ποδόσφαιρο δεν είναι απλά και μόνο ένα χόμπι. Είναι πάθος….».
Και σκεφτείτε: Σαν αυτούς, με τη δικιά τους τρέλα και το δικό τους πάθος, λατρεύοντας την μπάλα και το ποδόσφαιρο, παίζοντας κάθε εβδομάδα στα γήπεδα – αλάνες υπάρχουν ακόμα δεκάδες άτομα που ζουν γύρω μας…
patrasevents
