H γειτονιά της Πάτρας που "γεννήθηκε" μέσα από ένα χρώμα θεϊκό...
«Γειτονιά ο δρόμος σου στενός…», όμως και αυτή στο πέρασμα των χρόνων ακολουθώντας τα χνάρια της κάθε εποχής, μεταλλάσσεται και μετασχηματίζεται.
Υπάρχουν, ωστόσο, γειτονιές που παραμένουν σχεδόν αναλλοίωτες και μοιάζουν σαν μην θέλουν να αλλάξουν, σηκώνοντας το δικό τους ανάστημα αντίστασης, όλες αυτές τις δεκαετίες, στο συνολικό κανόνα των τσιμεντένιων πολυκατοικιών και των διπλανών διαμερισμάτων που χαρακτηρίζουν τα αστικά κέντρα και τις μεγαλουπόλεις.
Είναι οι γραφικές συνοικίες, οι γειτονιές με τα στενά δρομάκια, τα χαγιάτια, τα νεοκλασικά κτίρια, τα σπίτια με τα λουλούδια και τους κήπους, έχοντας η κάθε μία τα δικά της χαρακτηριστικά και ιδιώματα, παρμένα από τα χρόνια της πρώιμης αστικοποίησης, από τότε που η πόλη διαμορφωνόταν. Σε αυτές τις γειτονιές που βγάζουν έναν άρωμα από το παρελθόν και έναν ρομαντισμό αυθεντικό, οι άνθρωποι λένε ότι έρχονται πιο κοντά μεταξύ τους.
Τις περπατήσαμε μαζί με το περιοδικό του patrasevents.gr, το P.E. Magazineκαι στους δρόμους τους, νιώσαμε αυτό το άρωμα μιας άλλης εποχής.
Μία από αυτές είναι και η συνοικία του Βλατερού. Περπατώντας στα στενά σοκάκια του Βλατερού και της συνοικίας Τριτάκη, βορειοδυτικά του Κάστρου κατεβαίνοντας τα σκαλάκια, έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεται σε κάποιο κυκλαδίτικο νησί.
Και όμως αυτή η γειτονιά, είναι μέσα στο ιστορικό κέντρο της Πάτρας. Η περιοχή είχε ζωή από τα προεπαναστατικά χρόνια και εκεί υπήρχαν μικρές βιοτεχνίες που έφτιαχναν τα αυτοκρατορικά ενδύματα. Από εκεί πήρε το όνομα της και η συνοικία του Βλατερού, από την λατινική λέξη blattea, που σημαίνει πορφύρα, το χρώμα που σύμφωνα με τους βυζαντινούς ήταν θεϊκό.
Τα σπίτια μοιάζουν μεταξύ τους, άλλα πιο ψηλά και άλλα πιο χαμηλά λόγω της εδαφικής μορφολογίας της περιοχής, με σκάλες και αυλές, είναι κτισμένα τόσο κοντά που με δυσκολία τα ξεχωρίζεις. Μερικά από αυτά είναι εγκαταλειμμένα, άλλα έχουν ανακαινιστεί στην εξωτερική τους όψη, όμως όλα τους, έχουν τα ιδιαίτερα στοιχεία των παραδοσιακών σπιτιών με τους στεγασμένους χώρους και τα χαγιάτια.
Τα παιδιά που παίζουν στα σοκάκια, οι νοικοκυρές που απλώνουν τα ρούχα τους στα παράθυρα και στις αυλές, εικόνες που σου δίνουν την εντύπωση ότι αρκούν λίγα τετράγωνα για να διαφέρει η καθημερινότητα τόσο πολύ μεταξύ της.
Μία διαφορετική αίσθηση που σου προκαλεί την διάθεση να γυρίσεις όλα τα στενά που καταλήγουν στη πλατεία της περιοχής, τόσο άναρχα δομημένα μεταξύ τους, σε μία τόσο ελεύθερη χάραξη που νομίζεις ότι βρίσκεται συχνά στο ίδιο σημείο και ότι θα χαθείς.
Μία διαφορετική αίσθηση που σου προκαλεί την διάθεση να γυρίσεις όλα τα στενά που καταλήγουν στη πλατεία της περιοχής, τόσο άναρχα δομημένα μεταξύ τους, σε μία τόσο ελεύθερη χάραξη που νομίζεις ότι βρίσκεται συχνά στο ίδιο σημείο και ότι θα χαθείς.
Ξεφυλλίστε εδώ και πάλι το P.E. Magazine.
(Οι φωτογραφίες είναι του patrasevents.gr και του Στράτου Σαραντέα).
patrasevents
